De laatste tijd word ik met enige regelmaat benaderd door collega’s die ergens op social media een post van mij zijn tegengekomen en mij iets willen vragen over mijn werk. Meestal collega’s die ook kindercoach zijn of dat graag willen worden. Dit zijn vaak leuke gesprekken, waarin ik vol trots kan vertellen over mijn werk. Vrijwel altijd komt de vraag hoe ik het voor elkaar gekregen heb om op een school te werken als kindercoach. Dat hoor je niet vaak.
Klopt, hoewel veel kindercoaches dat heel graag zouden willen (en scholen wellicht ook wel), zijn er maar weinig scholen die een kindercoach in dienst hebben. Dat is natuurlijk ook gewoon een geldkwestie. En ik besef heel goed dat ik daar geluk mee heb. Op onze school wordt het als een meerwaarde gezien en daar wordt geld voor vrijgemaakt. Het helpt natuurlijk ook dat ik er al jarenlang mijn sporen verdiend heb in allerlei andere functies en dus deel uitmaak van het team.
Toen ik een paar jaar geleden, na een lange periode van ziekte, in een zogenaamd ‘tweede spoortraject’ terechtkwam, wist ik dat ik meer de kant van coaching op wilde. Ik werkte toen al jaren één dag per week als kindercoach op school, naast mijn baan als leerkracht. Meer ruimte was er ook niet. Ik besloot zelf een praktijk te starten en deeltijdontslag te nemen. Zo kon ik me toch meer op kindercoaching richten.
Bijzonder hoe de dingen zich dan kunnen ontvouwen, want in de afgelopen jaren kreeg ik juist op school steeds meer ruimte voor coaching. Niet alleen voor individuele leerlingen, maar ook voor (dynamische) groepen en het ondersteunen van collega’s. Samen met de IB-ers maak ik deel uit van het zorgteam, zodat we kinderen, ouders, collega’s en groepen optimaal kunnen bedienen, ieder vanuit de eigen expertise.
Systemisch werk, waarin ik mij de afgelopen jaren flink heb ontwikkeld, maakt zelfs ook nog deel uit van dit fijne pakket. Ik mag de klassen in met mijn houten poppetjes voor groepsopstellingen, om zo bij te dragen aan een fijn pedagogisch klimaat. Hier komen onderwijs en systemisch werken prachtig samen.
Voor mij is dit hele proces zo geleidelijk gegaan, dat ik er soms niet eens bij stilsta wat een mooie baan ik eigenlijk heb. Een tijdje terug belde ik met een collega die net als ik een groot hart heeft voor het onderwijs, maar ook ambities heeft op het vlak van kindercoaching. Ik vertelde over mijn baan en ze zei: “Wauw, ik wil jouw baan!”
Op zulke momenten realiseer ik me weer even dat ik een bofkont ben met mijn fijne werkplek op basisschool de Flint. Dat ik zulk mooi en belangrijk werk mag doen in het onderwijs.
En mijn praktijk? Die is er natuurlijk ook nog gewoon. Naast individuele trajecten, richt ik me vooral op het systemisch werken. Een fijne afwisseling. Ik geef workshops ‘systemisch kijken naar kinderen’ en ik begeleid familie- en organisatieopstellingen, individueel of in een groep. Ook heel fijn om te doen, net als in het onderwijs is geen dag hetzelfde.
Dus ja, mijn baan.. die hou ik gewoon lekker zelf!